jueves, 26 de septiembre de 2013

O permiso de lactancia tamén para os pais

O permiso de lactancia tamén para os pais

venres 20 de setembro de 2013
O permiso de lactancia tamén para os pais
O Ministerio de Facenda e Administracións Públicas, recollendo unha sentencia do Tribunal Europeo, adoptou un acordo polo que recoñece plenamente o dereito ós empregados públicos que sexan país, a solicitar o permiso de lactancia, independentemente de que a nai traballe por conta allea ou non, e abre a porta a que esta interpretación se estenda a todos os asalariados.
Permiso lactancia.
Permiso lactancia.
O ministerio faise eco de dúas sentencias para xustificar as súas indicacións. Dunha parte, cita un ditame do Tribunal Constitucional de 2011, que ampara "o dereito do pai, traballador por conta allea, ó disfrute do permiso de lactancia, sempre que a súa esposa desempregue una actividade profesional". Doutra, a resolución de Facenda alude a un fallo do Tribunal de Xustiza da Unión Europea en 2010, que establece que o feito de denegar o disfrute do permiso porque a nai non sexa traballadora por conta allea, senón por conta propia, "supón unha limitación da sua actividade profesional", ademais de que implica que a muller "debe soportar soa a carga derivada do nacemento do seu fillo, sen poder recibir a axuda do pai do neno".
O informe fai referencia a outras sentencias que foron modificando a interpretación do
dereito de lactancia e sinalan a necesidade de evitar condutas que poidan desembocar na desigualdade entre homes e mulleres no acceso ó traballo, a formación e a promoción profesionais, "de tal xeito que a concesión ou non do permiso de lactancia poida influír negativamente para a muller no ámbito laboral ou profesional".
O Ministerio de facenda e Administracións Públicas di tamén que a duración do permiso debe ser a mesma, o disfrute un ou outro proxenitor, tanto na modalidade de disfrute diario como de acumulación. O dictame conclúe que o permiso de lactancia "pode ser exercido indistintamente polo funcionario ou a funcionaria", aínda que, no caso de que os dous traballen, tan so poderá ser disfrutado por un.
Deste xeito, Facenda da resposta os casos nos que o funcionario que é pai reclama
o seu dereito á lactancia e as súas parellas non traballan. Hasta agora, entendíase que si a muller non traballaba lle correspondía a ela o permiso de lactancia, aínda que fora o pai o que quixera disfrutalo.

domingo, 15 de septiembre de 2013

MENTIRÁN

MENTIRÁN

Como di o refrán "collese antes a un mentirán que a un coxo" e Feijoo é un mentirán compulsivo, que baixo esa falsa aparencia que pretende dar, como unha moeda de chumbo, de home íntegro e responsable, leva anos deseñando toda unha política de recortes que logo serven o resto de gobernos autonómicos e central como modelos para castigar e aplicar diante desta maldita e interminable crise, versus estafa.
Nuñez Feijoo.
Nuñez Feijoo.
Xa vai alá un lustro continuado, que se di pronto, de rebaixa de salarios e dereitos para todas as empregadas e empregados públicos, xa son 5 anos, interminables, atentando directamente contra a súa dignidade, cuspindo directamente desde o parlamento na súa cara, e roubando dos seus salarios, nunha burla infinita, facéndoos responsables dos problemas nas contas públicas, criminalizando o seu estatus ante o conxunto da sociedade, poñéndoos como exemplo do que hai que facer e as medidas que se deben aplicar no resto do mundo laboral, xustificando aldraxes, inxustizas e sufrimento.
Isto é intolerable un pesadelo inimaxinable, e xa rematou por converterse na primeira medida rutinaria de cada ano, antes incluso de que exista sequera un borrador ou un proxecto de orzamentos, antes sequera de sentarse, non xa a negociar, senón a comunicar un proxecto ás afectadas e afectados. Son ós medios de comunicación quen ano tras ano trasladan en primeira instancia, o conxunto de traballadoras e traballadores, o que debería ser negociado e informado vía Mesa Xeral e DOG, pero ademais Feijoo o fai de xeito torticeiro e mentindo, incluso peor, utilizando ós medios de comunicación con medias verdades e tentando confundir á cidadanía, sen claridade, sen respecto algún nin empatía posible, como si a decisión fose lóxica e normal, indiscutible.
E ante estas medidas, no valen nin xuíces nin lei, nin Constitución nin Estatuto, nin palabra nin discursos, tan so a decisión subxectiva, unilateral e persoal dun pequeno grupo de señorías, que polo visto foron elixidos para reinar despoticamente catro anos, para así definir na práctica a democracia neste pais con letras minúsculas, cada día máis pequenas, alguén podería dicir incluso, que a piques de desaparecer.
Parecería razoable e do máis normal que o conxunto das empregadas e empregados públicos, ante esta medida, deran unha resposta dura, contundente e sen dúbidas, esixindo o mínimo respecto debido por parte dun goberno que se di representar a legalidade e o conxunto da cidadanía, pero Feijoo conta con que non vai a ser así, conta con que a súa decisión non lle terá custe algún, as empregadas e emprergados públicos xa contaban con elo e o desgaste, si o houbo, se produciu o ano pasado.
En canto ós Sindicatos, pensa que xa están suficientemente debilitados, estes últimos anos e máis concretamente o ano pasado o pau que lles deu, eliminando a maior parte dos seus “liberados” e “subvencións” os deixou máis preocupados pola subsistencia que pola loita, non serán problema.
Pois non, un déspota, merece unha resposta proporcionada o seu despotismo, desde CC.OO. esiximos o cumprimento da Lei, as traballadoras e traballadores e os seus representantes legais temos uns dereitos, esiximos respecto e o mantemento dos canles legais de dialogo e negociación, e nin o Sr. Presidente nin ninguén pode pasar por riba deles, e dar por feito decisións despóticas unilaterais ó seu marxe, convertendo nun paripé todo o que logo suceda; si as regras son rotas unilateralmente por quen debe ser o seu máximo defensor, ábrese a posibilidade do caos, e no caos todo é posible.
Non é unha ameaza, e unha posibilidade sobre o que pode acontecer, ante o goberno dun mentirán 

lunes, 9 de septiembre de 2013

 el país

Pobres, sí; chivatos, no

La ministra de Empleo, Fátima Báñez, ha creado un buzón en Internet para que la gente denuncie a personas que están cobrando fraudulentamente el desempleo.

Báñez, escucha: somos un pueblo de honor, no de chivatos. La ministra de Empleo, Fátima Báñez, ha creado un buzón en Internet para que la gente denuncie a personas que están cobrando fraudulentamente el desempleo. Las redes sociales y algunas televisiones se le han echado encima. Pobres, sí; chivatos, no. La Sexta aprovechó la iniciativa de la ministra para sacar su cámara a la calle. “¿Yo? ¿Hacer yo su trabajo a la policía? ¿Un chivato yo?”, respondía un ciudadano a la cadena televisiva. En las páginas de Internet la misma profunda reflexión: “Báñez quiere volver a los chivatazos franquistas”, “¿denunciar a una persona por completar su sueldo?”, resumía otra.
La delación está muy mal vista, probablemente porque la Formación del Espíritu Nacional pesa aún más que la democrática. Casi 40 años después, inconscientemente, somos incapaces de distinguir entre la denuncia al vecino por tener una multicopista clandestina y la denuncia al vecino que pega a su mujer —“cosas de parejas”—.
El hambre de libertad se extiende a no limitar la juerga nocturna al aire libre o a tirar la colilla al asfalto en lugar de ponerla en el cenicero del coche. El cumplimiento del orden corresponde a las fuerzas represivas, aunque el delincuente esté saqueando las arcas de la Seguridad Social y que, por tanto, luego se refleje en el recorte de pensiones o de maestros. El buzón de denuncias de la Báñez triunfó sobre la noticia de eficacia que quería dar: el desmantelamiento en seis meses de 2.000 empresas ficticias y de 60.000 fraudulentos beneficiarios del desempleo. No fue el mejor día de su asesor de comunicación.
En el informativo de mediodía, Antena 3 realizaba otra de estas encuestas que ayudan a creer en el pueblo español. En esta ocasión la gente llana contestaba a la denuncia de Greenpeace sobre el exceso inmobiliario de la costa española, especialmente la mediterránea. “¿Mucho?”, decía una mujer en el paseo marítimo de Calpe. “Cuanto más, mejor, así me podré comprar un apartamentito”. El resultado era unánime: “Más trabajo, más barato y más donde elegir”, decía otra a la que no le molestaban las gigantescas torres que acechaban el trocito de arena y agua. No tenemos remedio. Se entiende por qué unos tienen a Batman y otros, a Torrente.